Listopadowa Cortona

Spacerując po wąskich uliczkach Cortony (a raczej nieustannie wspinając się i schodząc), rozumie się Frances Mayes, która to właśnie w tym mieście (a właściwie w jego pobliżu) zdecydowała się osiedlić i umieścić akcję swojej najsłynniejszej powieści ,,Pod słońcem Toskanii". Położona na wzgórzu, z którego rozciąga się widok na dolinę Chiana, dla wielu osób Cortona stanowi esencję ,,toskańskości". Sukces książki a potem filmu przełożył się na wzrost popularności tego miasteczka (i wzrost cen). Amerykańscy turyści zaczęli tu masowo przyjeżdżać, kupować domy i tak jak Mayes, rozpoczynać swoją toskańską przygodę. Znajomi Włosi, znając moją niechęć do bardzo turystycznych miejsc, powiedzieli: ,,Cortona jest naprawdę piękna, ale nigdy nie jedź tam w lecie". A więc pojechałam w listopadzie. I nie żałuję! 

Cortona jest miastem bardzo starym, założonym przez Etrusków w VIII wieku p.n.e. Otoczona jest murami obronnymi (również zbudowanymi przez Etrusków). Jako że miasto położone jest na wzgórzu (miało to ważne strategiczne), trzeba naszykować się na nieustanną wspinaczkę i schodzenie. Ale i na piękne widoki (w tym na jezioro Trasimeno). 

Takie strome schodki i wąskie ulice to znak rozpoznawczy Cortony. Będąc tam w słoneczny listopadowy poranek, szczęsliwie uniknęłam tłumów turystów i w spokoju mogłam cieszyć się urokami tego miasteczka. 

 

 Ciekawostka - w tym ponad dwudziestotysięcznym mieście są aż 24 kościoły! I mnóstwo przydomowych kapliczek (włoskie kapliczki to temat na osobny post, są naprawdę fascynujące). 

Jesień w pełni

Ratusz